Psychoterapia psychoanalityczna to uważna, systematyczna praca nad sposobem, w jaki kształtują się uczucia, myśli i relacje. Jej osią jest to, co nieświadome — wzorce, których nie wybieramy, a które nami rządzą. W gabinecie badamy je „na żywo”: w tym, co się mówi, w tym, co się przemilcza, oraz w relacji między pacjentką/pacjentem a terapeutką.

​

Jak pracujemy

• Stała rama: te same dni i godziny, zwykle 1–3 razy w tygodniu, sesja 50 minut. Stałość nie jest formalnością, tworzy bazowe warunki do pracy psychicznej.

• Mówienie swobodne: zapraszamy wszystko, co się pojawia — od „błahych” skojarzeń po sny, wstyd, złość, milczenie. To materiał do myślenia.

• Analiza przeniesienia: trudności z życia codziennego odtwarzają się w relacji terapeutycznej. Obserwujemy je i nazywamy, aby mogły się przekształcić.

• W terapeutce również powstają uczucia podczas pracy - uważam także na własne poruszenia — to narzędzie rozumienia pola relacyjnego, nie komentarz o „prawdziwym ja” pacjenta.

• Pole analityczne: pracujemy nie tylko nad „treścią”, ale nad tym, jak znaczenie powstaje między nami by przepuścić coś ważnego. Celem jest rozwój zdolności do symbolizacji — przekładania doznań i napięć na obrazy i myśli, które da się unieść.

• Sny i ciało: sny, objawy i ból traktujemy jako formy znaczenia „przed słowem”. Szukamy dla nich języka.

Co jest celem

Nie „naprawa” objawu wprost, lecz trwała zmiana wewnętrznej organizacji: większa spójność, dostęp do uczuć bez zalewu lub odcięcia, swoboda wyboru tam, gdzie dotąd działał przymus powtarzania. Praktycznie oznacza to:

• mniej działania pod presją starych lojalności i obron,

• zdolność utrzymania napięcia i myślenia w emocji,

• bardziej realny kontakt ze sobą i z innymi.

Co się dzieje w procesie

• Na początku często rośnie świadomość konfliktów i sprzecznych uczuć. To nie błąd terapii, lecz znak, że to, co było delikatne lub „bez znaczenia”, zaczyna się porządkować.

• W trakcie uczymy się rozpoznawać obrony (np. idealizację, dewaluację, odwrócenie w przeciwieństwo, działanie zamiast myślenia) i nadawać im sens.

• Z czasem wzmacnia się zdolność psychiki do trawienia doznań i rozwojowe przejście. To co sztywne może zacząć się uelastyczniać i zmieniać.

Dla kogo

• powracające epizody lęku, depresji, wahań nastroju,

• trudności relacyjne (bliskość–oddalenie, wstyd, zazdrość, kontrola),

• poczucie utknięcia, powtarzalność destrukcyjnych wzorców,

• somatyzacje, napięcia ciała bez rozumianej przyczyny, 

• doświadczenia z obszaru wstydu, winy, utraty, stałego cierpienia.

• uzależnienia, samookaleczenia, zaburzenia osobowości

Czego nie robię

• Nie daję prostych metod na szybkie wyciszenie uczuć kosztem osobistej prawdy, przeżycia i rozumienia.

• Nie udzielam doraźnych porad życiowych, które unieważniają konflikt wewnętrzny.

• Nie obiecuję „szybkich efektów”. Tempo wyznacza psychika i gotowość do podjęcia trudnych obszarów.

Warunki i etyka

• Poufność, granice relacji terapeutycznej, nieobecność nie zwalnia z płatności za sesje.

• Gdy to potrzebne, współpracuję z lekarzem psychiatrą; psychoterapia psychoanalityczna może towarzyszyć farmakoterapii.

Po co ten wysiłek?

To, co nieuświadomione, nieprzeżyte nie znika — działa. Psychoterapia psychoanalityczna nie tyle „uczy strategii”, ile przywraca zdolność bycia u siebie: rozpoznawania pragnień i granic, regulowania emocji bez pacyfikacji życia, tworzenia relacji niewspartych przymusem. To praca wymagająca czasu i osadzenia się w relacji terapeutycznej, ale jej efekty są długofalowe — pozostają, gdy porady zawodzą.

​

Aby sprawdzić, czy to podejście jest dla zainteresowanej osoby, umawiamy 2/3 konsultacje w celu rozeznania. Rozmawiamy o trudnościach, oczekiwaniach i o tym, jak mogłaby wyglądać wspólna praca w stałej ramie.